Όταν το παιδί κοιμάται με τους γονείς του

Σε πολλές οικογένειες συμβαίνει το εξής: Η μητέρα με το παιδί κοιμάται στην κρεβατοκάμαρα και ο πατέρας «μετακομίζει» στον καναπέ του σαλονιού.

Ίσως αυτό αρχικά δεν ενοχλεί τόσο πολύ αλλά επειδή είναι μια κατάσταση που εδραιώνεται πολύ εύκολα και δύσκολα αλλάζει, σίγουρα θα γίνει ενοχλητικό στο μέλλον.
Γι' αυτό τον λόγο είναι σκόπιμο να προβλέπουμε τέτοιες καταστάσεις και να μην επιτρέπουμε να συμβαίνουν. Έτσι λοιπόν, από την αρχή θα πρέπει να τηρήσουμε μια σταθερή θέση σχετικά με το θέμα αυτό.

Αρχικά, έρχεται το μωρό και έχουμε την κούνια του στην κρεβατοκάμαρά μας για λίγο καιρό για να το ελέγχουμε πιο εύκολα και να το ταΐζουμε κατά την διάρκεια της νύχτας. Όταν σιγά-σιγά συνηθίσουμε στην νέα κατάσταση, είναι καιρός το μωρό να μεταφερθεί στο δωμάτιό του. Το πότε ακριβώς θα γίνει αυτό θα το κρίνει ο κάθε γονιός μόνος του. Με αυτό τον τρόπο δίνουμε στο παιδί να καταλάβει ότι έχει τον δικό του χώρο.

Πολλές φορές αυτό οι γονείς δεν το κάνουν εγκαίρως και όχι μόνο κρατούν το παιδί στην κρεβατοκάμαρά τους, αλλά το αφήνουν να κοιμάται μαζί τους στο διπλό κρεβάτι. Το μωράκι μας δεν χρειάζεται πολύ για να συνηθίσει σε μια τόσο ευχάριστη κατάσταση. Αυτό όμως μελλοντικά θα δυσκολέψει εμάς.

Καθώς το παιδί μεγαλώνει γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βολευτεί όλη η οικογένεια πάνω στο κρεβάτι και ο μπαμπάς συνήθως είναι αυτός που «μετακομίζει» στο σαλόνι ή σε κάποιο άλλο δωμάτιο του σπιτιού. Έτσι δημιουργείται συνήθως αυτή η κατάσταση και μπορεί να καθιερωθεί πολύ εύκολα.

Η αλήθεια είναι ότι το να κοιμάται το παιδί μαζί μας είναι ευχάριστο και για εμάς αρχικά και ίσως σκεφτόμαστε: «Ας το χαρούμε τώρα, για πόσο θα το έχουμε μαζί μας; Θα μεγαλώσει σύντομα και θα φύγει». Όμως το θέμα αυτό περισσότερα προβλήματα φέρνει παρά ευχαρίστηση.

Το ζευγάρι όντας ήδη «κλονισμένο» από τον ερχομό του παιδιού, απομακρύνεται ακόμα περισσότερο. Ο πατέρας που ήδη μπορεί να νιώθει λίγο παραγκωνισμένος, το ότι φεύγει και από το κρεβάτι ενισχύει αυτό το συναίσθημα. Από την άλλη μεριά, το παιδί δεν το βοηθάμε να αναπτύξει μια κάποια ανεξαρτησία.

Όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό, το παιδί με το να κοιμάται στο κρεβάτι του, μαθαίνει να νιώθει ασφάλεια όντας μόνο του και αυτό το ανεξαρτητοποιεί κάπως απ' τους γονείς του.

Αν όντως έχει καθιερωθεί αυτή η κατάσταση, ίσως δυσκολευτούμε λίγο να την αλλάξουμε. Χρειάζεται να είμαστε σταθεροί στην απόφασή μας. Οπωσδήποτε κανείς δεν μένει ασυγκίνητος μπροστά σε ένα μικρό παιδί που κλαίει σπαρακτικά, πόσο μάλλον οι γονείς του.

Όμως είναι σίγουρο ότι το παιδί δεν πρόκειται να πάθει τίποτα απ' αυτό, ίσα-ίσα μακροπρόθεσμα θα ωφεληθεί πάρα πολύ απ' αυτή την αλλαγή και εμείς θα έχουμε πάλι την ισορροπία που επιθυμούμε κατά την ώρα του ύπνου. Φανταστείτε την κατάσταση αυτή να διαιωνίζεται για χρόνια. Πόσο κακό θα έχει κάνει στην σχέση μας με τον/την σύζυγό μας, αλλά και στο παιδί.

Αξίζει λοιπόν να το προσπαθήσουμε γιατί τα πλεονεκτήματα και αυτά που έχουμε να κερδίσουμε υπερτερούν κατά πολύ της δυσκολίας του πράγματος.