Γονείς: Ο ρόλος τους στην οικογένεια και την ανατροφή των παιδιών

Το παραδοσιακό μοντέλο της οικογένειας, το οποίο ήταν και το πιο διαδεδομένο παλαιότερα, ήθελε τον σύζυγο να εργάζεται και τη σύζυγο να μένει στο σπίτι και να φροντίζει για τα παιδιά, αλλά και για τη λειτουργία του σπιτικού γενικότερα. Έτσι, ο ρόλος του πατέρα ήταν αυτός του κουβαλητή, ο οποίος λίγο εμπλεκόταν στην καθημερινότητα του σπιτιού και της ανατροφής των παιδιών. Η μητέρα, από την άλλη, ασχολείτο με όλες τι μικρές λεπτομέρειες της ζωής των παιδιών και γνώριζε τα πάντα όσον αφορά τις φιλίες, τα αγαπημένα φαγητά, τις δραστηριότητες, τους φόβους τους κ.ο.κ.

Στις μέρες μας, όπου όλο και περισσότερες μητέρες εργάζονται, το μοντέλο αυτό τείνει να καταρριφθεί, με αποτέλεσμα να υπάρχει σύγχυση όσον αφορά και το ρόλο του καθενός. Οι απόψεις είναι πολλές και διαφορετικές. Για κάποιους, εφόσον εργάζονται και τα δύο μέλη του ζευγαριού, θα πρέπει και οι ευθύνες της ανατροφής των παιδιών να μοιράζονται επίσης στη μέση. Άλλοι, πάλι, θεωρούν ότι οι μητέρες είναι οι πλέον κατάλληλες, από βιολογικής άποψης, να αναλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της ανατροφής των παιδιών. Πλέον βέβαια γνωρίζουμε, μέσω πληθώρας ερευνών, ότι τα παιδιά που βιώνουν ουσιαστική συμβολή και των δύο τους γονιών στο μεγάλωμά τους (όπου αυτό είναι, βέβαια, εφικτό), τείνουν να εμφανίζουν πιο ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη και να γίνονται πιο ισορροπημένα ως ενήλικες.

Η αλήθεια είναι ότι το να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε γενικούς κανόνες όσον αφορά τη λειτουργία μιας οικογένειας σπάνια είναι χρήσιμο. Η κάθε οικογένεια έχει τις δικές τις συνθήκες, τα δικά της ωράρια, τα δικά της παιδιά με τις δικές τους, ξεχωριστές ανάγκες. Επιπλέον, και ο κάθε γονιός έχει τα δικά του “δυνατά” σημεία και τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο μπορεί να στηρίξει, να εμπνεύσει και να μάθει πράγματα το παιδί του. Για παράδειγμα, ο πιο αθλητικός από τους δύο γονείς (είτε πρόκειται για τον σύζυγο, είτε για τη σύζυγο), ίσως να είναι πιο κατάλληλος για να αναλάβει την εξερεύνηση των σπορ που ταιριάζουν στο παιδί του, καθώς και να μοιράζεται μαζί του όποιο άθλημα τελικά επιλέξει, συνοδεύοντας το στις προπονήσεις και τους τυχόν διαγωνισμούς. Από την άλλη, ο γονιός που είναι πιο δημιουργικός (και πάλι ανεξαρτήτως φύλου) θα μπορούσε να αναλάβει να κάνει καλλιτεχνικές δραστηριότητες μαζί με το παιδί, ή να είναι αυτός που του διαβάζει το παραμύθι του το βράδυ.

Σίγουρα, σε μία οικογένεια όπου και οι δύο εργάζονται, θα πρέπει να γίνεται κάποιου είδους “μοίρασμα” της ανατροφής του παιδιού. Αυτό ισχύει τόσο για τα ευχάριστα και διασκεδαστικά, όπως τα προαναφερθέντα παραδείγματα, όσο και για τα καθημερινά και απαραίτητα, όπως το φαγητό και το διάβασμα. Το μοίρασμα αυτό ωστόσο, σε καμία περίπτωση δε χρειάζεται να γίνεται με βάση στερεοτυπικούς γονεϊκούς ρόλους. Επιπλέον, είναι όμορφο κάποιες δραστηριότητες να γίνονται με τη συμμετοχή ολόκληρης της οικογένειας.

Το σημαντικότερο για μια οικογένεια είναι να βρει τη δική της μοναδική ισορροπία, όπου και οι δύο γονείς θα βοηθούν στην ανατροφή του παιδιού και, το κυριότερο, θα περνούν ποιοτικό χρόνο μαζί του.

Μυρτώ Κογεβίνα, MSc.
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

VI-20606-NOVALAC-1/2021